Ik deelde al eerder mijn belevenissen uit de oldtimerwereld, rally’s, beurzen en salons, de 50e verjaardag van de RHVCB, … Lees verder
Ik deelde al eerder mijn belevenissen uit de oldtimerwereld, rally’s, beurzen en salons, de 50e verjaardag van de RHVCB, … Lees verder
Vanaf vrijdag 9 tot en met 19 juni zal de Vlaamse muziekzender Ment TV drie maal per dag, voornamelijk s’avonds, de Vlaamse versie van VBBJPP promospot integraal uitzenden. Momenteel loopt de spot in gans Vlaanderen ook reeds geruime tijd via Eclips TV/Evenaar.
En wie leert de mensen nog deftig zingen ? Koren zijn namelijk massaal op zoek naar goede zangers en zangeressen in alle stemmen, maar de sopranen en tenoren die zich aandienen moeten dan wel hoger kunnen zingen dan de la en wel zonder door te duwen of te schreeuwen . . .
Het spreekt voor zich dat het gebrek aan muzikale scholing tijdens het kleuter-, het lager- en het middelbaar onderwijs zijn sporen nalaat : ’geen muzikale dictees’ zorgt voor veel foute noten, en het gebrek aan oefening in zingen en ritmische oefeningen zorgt voor ganse generaties muzikale analfabeten en dat kunnen de koren en de orkesten missen als kiespijn ! Erger nog : de ontelbare muziek-academies die er gekomen zijn om de koren en orkesten te ontlasten van het opleiden van zangers en musici, zijn zelf gestart met eigen koren en orkesten, wat helemaal niet de bedoeling was.
Met als direct gevolg dat zij zelf alleen maar werken met de betere leerlingen en die mensen die het meest opleiding en scholing nodig hebben opnieuw aan hun lot overlaten. Muziekacademies moeten volksverheffend zijn ( lees : worden ) en iedereen wegwijs maken in de muziek. Éénmaal afgestudeerd of opgeleid kunnen deze zangers en musici terecht bij de talrijke bestaande koren en orkesten om er hun aangeleerde muzikale bagage te kunnen botvieren.
Dit gebeurt dan in één grote muzikale familie met verschillende niveaus aan talenten. Aan de dirigenten om deze allemaal met elkaar te laten samenwerken.
De grote vraag is echter : wordt de zangkunst nog echt aangeleerd ?
Als wij naar de cijfers kijken van nieuwe koorleden in onze duizenden koren, mogen wij ons gerust zorgen maken . . .
Hoeveel mensen kunnen er nog boven de hoge la zingen zonder te kwelen, zonder te roepen, zonder te forceren ? ? ?
Voor een stemtest passen de meesten reeds . . . terwijl deze test essentieel is voor de koorleider om de nieuwe zangers en zangeressen een juiste plaats te kunnen geven in het koor, in overeenstemming met hun stem en hun kunnen, niet om hen af te kraken . . . en al zeer zeker niet uit te lachen zoals het in veel tv-programma’s wél gebeurt !
( Met uitzondering van ’Una Voce Particolare’ van Ernst Daniel Smid )
Veel te dikwijls kom ik in koren waar de sopranen en de tenoren niet eens de hoge fa kunnen zingen, laat staan de sol, de la en hoger . . .
En de talrijke uitvluchten of onsamenhangende verontschuldigingen die ik moet aanhoren, stellen mij diep teleur, zowel in het huidige zangonderricht in het algemeen, als in de vele koorleiders die niet weten in welke stemsoort zij hun zangers moe(s)ten plaatsen . . .
Veel te dikwijls hoor ik zeggen : ”ik ben sopraan, maar die hoge fa kan ik niet pakken . . .” Asjemenou ! ! ! Sopranen, échte, moeten minstens aan de hoge la kunnen, en dat moet nog mooi klinken ook ! Wie niet aan de fa kan is hoogstens een alt . . . En bij de tenoren idem dito . . . vele mannen zingen als tenor maar kunnen met moeite aan de hoge fa . . . dat zijn dan hooguit baritons of zelfs bassen ! ! ! En die zijn er ook nodig natuurlijk.
Vandaar dat ik terugkom op mijn oorspronkelijke vraag : zijn er nog tenoren en sopranen in dit land ? ? ? Échte ? ? ?
Er zijn maar twee mogelijkheden : ofwel is het zangonderricht van de laatste jaren totaal fout, ofwel zit er iets verkeerd in ons eten . . .
En laat het duidelijk zijn dat ik de talrijke koorzangers en koorzangeressen zelf, helemaal niets verwijt, integendeel, ik ben blij dat nog zoveel mensen plezier beleven aan ons koorleven !
Maar onze talrijke koren hebben duidelijk een probleem . . .
dat alleen een minister V O O R C U L T U U R kán oplossen . . .
Muziek, eeuwen lang één van de 7 kunsten, moet terug in het dag-onder-wijs aangeleerd worden met de klemtoon op melodische dictees vanaf de prilste leeftijd, om het gehoor aan te scherpen.
Ook ’natuurlijk zingen’ vanaf de prilste jeugd is een essentiële stap in de goede richting. Alles gebaseerd op een natuurlijke ademhaling en mooi gecontroleerde uitgeademde lucht. De vele internationale ’got talent’-wedstrijden bewijzen dat het kan ! ! ! Maar het moet veralgemeend worden en voor iedereen toegankelijk gemaakt. Muziek leren op oudere leeftijd lukt niet zo gemakkelijk meer, en zeker niet meer op het juiste niveau.
Wij hebben absoluut geen nood aan een overvloed van solisten maar wél aan een zingend volk, aan koren vol met goede zangers en zangeressen die samen willen zingen tot éénieders intense vreugde !
De wereld van Kina is een natuurmuseum voor kinderen en jongeren in Gent.
Kina staat voor kind en natuur!
HET HUIS op het Sint-Pietersplein
Overzicht van de collectie:
Gesteenten en mineralen:
De wereld van Kina beschikt over een zeer uitgebreide collectie van 5229 mineralen en 1739 gesteenten.
Fossielen:
Al van bij de start heeft het museum een mooie collectie fossielen waarvan er 590 zijn tentoongesteld.
Vogels:
827 vogels zitten in de verzameling van het museum. 194 daarvan kan je zien in het museum, vooral in de vogelzaal waar ze te zien zijn in diorama’s die hun natuurlijke biotoop tonen.
Spinnen:
De wereld van Kina heeft 269 spinnen in de collectie: 252 gepreserveerde spinnen en 23 levende vogelspinnen. Deze laatste kan je zien in de Tuin.
Planten:
De levende collectie planten zie je in de Tuin van Kina. Bij de opening van het museum in 1924 was deze tuin der eerste publieke heemtuin in België en Nederland.
Insecten:
Een zeer omvangrijke verzameling van 14.300 insecten. De collectie is zeer divers: zowel Belgische als exotische insecten. Het grootse deel zijn vlinders en kevers.
Dieren uit de zee:
150 koralen, 16 sponsen en meer dan 10.000 schelpen waaronder enkele zeldzame weekdieren zoals de vier fossiele Pleurotomaria-schelpen uit de Jura.
Wandkaarten:
Nog vóór de projector, de computer of het smartboard waren de wandplaten de illustraties bij de verhalen van de leraar. 1168 wandkaarten over geschiedenis, aardrijkskunde en biologie
Archeologische collectie:
1.220 archeologische objecten waarvan er meer dan 1000 prehistorische artefacten (uit het paleolithicum, mesolithicum, neolithicum en bronstijd) zijn.
Didactische collectie:
Om het groot tekort aan didactisch materiaal in de Gentse stadsscholen op te vangen werd er een onderwijscollectie aangelegd, in de wandelgangen ‘het Schoolmuseum’ genoemd.
Etnografische collectie:
Etnografie of volkenkunde beschrijft en bestudeert de cultuur van leven van samenlevingen. Het museum heeft een verzameling van meer dan 1.000 etnografische objecten.
DE TUIN aan Het Berouw
Wegdromen in de oudste heemtuin van Vlaanderen.
Je vindt er zo’n 1500 planten: bomen, struiken, geurende kruiden en kleurrijke bloemen. Groene vingers kunnen zaaien, stekken en enten in de serre.
Elfjes leiden de kleinsten rond in de Tinkeltuin, een zintuigentuin.
Michel DE PAEPE
Driesstraat
(interview: 14 april 2021 via WhatsApp)
Wie is?
Ik ben Michel, 72 jaar, gepensioneerd en vroeger bankbediende in Brussel.
Taak?
Als vrijwilliger bij Erfgoed Viersprong en in het kader van een groot project van de Vlaamse Overheid “Erfgoed in Zicht”, heb ik meegeholpen met het inventariseren van voorwerpen (kledij, alles van de pijlenmakerij Gyselinck,…) van ons museum. Ik heb de fotografie op mij genomen en mijn collega’s vrijwilligers hebben verder de stukken van de verzameling genummerd en beschreven.
Op termijn krijgt de collectie een plaats op de erfgoeddatabank.
En nu actief in een andere werkgroep?
Ik ben reeds jaren actief (samen met meer dan 20 vrijwilligers) bij de werkgroep genealogie waar ik aan stamboomonderzoek doe. De gedachtenissen, bidprentjes van een overledene met al de bijzonderheden, die men ontvangt bij een uitvaart, kan ik thuis inscannen (zeker nu een pluspunt in deze Coronatijden). Om de twee weken worden dan die gegevens doorgestuurd naar de centrale server.
Wij hebben in het museum een enorm groot bestand. Er staan in het museum ruim 30 bakken met telkens 1 000 bidprentjes. Ik ben nu bezig aan de tweede bak en als ik alles wil afwerken moet ik 114 jaar worden!
Deze prentjes, niet allen uit Melle maar ook uit gans Vlaanderen en ver daarbuiten, worden geschonken of geruild. Als we bijvoorbeeld 4 prentjes krijgen dan houden we er 1 voor ons en de andere 3 wisselen wel om.
We worden erg geapprecieerd, geen dwang, ons eigen tempo,…wanneer het past en elk jaar wordt ons een smaakvolle nieuwjaarsreceptie aangeboden.
Waarvan je interesse?
Een wandeling met Jan Olsen, toen de verantwoordelijke van het museum, heeft mij geïnspireerd om als vrijwilliger, nu reeds 6 jaar, aan de slag te gaan.
Andere hobby’s
Tweemaal per week zwemmen, fietsen en als het weer mag, terug turnen.
Melle
Ik woon al 32 jaar heel graag in Melle; het is niet stedelijk maar ook niet landelijk – juist tussen de twee. Als je tien minuten fietst ben je in Gent of in de natuur! Leuke buurt!
Leuk om te weten (op 31 maart 2020 in de gegevens- en beeldbank) :
• 223.315 rouwbrieven, waarvan 83.935 met afbeeldingen
• 253.373 bidprentjes, waarvan 70.307 met afbeeldingen wij beschikken zelfs over een prentje van prinses Diana en Hugo Claus
• 112.473 overlijdensberichten, waarvan 14.693 met afbeeldingen alles samen 589.161 necrologieën, waarvan 165.935 met afbeeldingen
• 28.670 inschrijvingen in bevolkingsregisters en 1.000 afbeeldingen van registerbladen
• 10.700 communieprentjes, waarvan 10.635 met afbeeldingen
• 4.427 geboortekaartjes, alle met afbeeldingen
Jolien DECLERCQ
Haeghensgoed – Laarne
vrijwilliger vaccinatiecentra Wachtebeke en Wetteren
Wie is…
Ik ben Jolien, 25 jaar, voltijds pediatrisch verpleegster in het AZ Oudenaarde.
Werd u gevraagd als vrijwilliger?
Ik heb mezelf kandidaat gesteld omdat ik ervan overtuigd ben dat hoe meer mensen er helpen bij de vaccinatie, hoe vlugger wij terug een normaal leven kunnen leiden. Ik ben zeer blij dat ik mijn steentje kan bijdragen…
Wat is uw taak?
Er zijn 3 functies voor de verpleegkundigen: een vragenlist met info over de te vaccineren persoon invullen met hulp van de computer, de apotheker helpen om de medicatie voor te bereiden en het vaccin zelf toedienen.
Pfizer komt toe in poeder en moet nog opgelost worden, Astrazeneca is kant en klaar. Later volgt Moderna nog. Wij kregen bij de start een volledige uitleg over de verschillende aandachtspunten en elke werkdag wordt een korte briefing gehouden.
Werkuren?
Via een App kunnen wij onze beschikbare data/uren opgeven. Soms heb ik een shift van 3 uur maar ik heb er ook al een van 8 uur gehad. Het maximum is 4 tot 5 uur. Momenteel werk ik 1 tot 2 dagen per week en ontvang daarvoor een vrijwilligersvergoeding.
In Puyenbroeck alleen al werken er 280 verpleegkundigen. In de zomer zullen die meer dan nodig zijn als er veel vaccins beschikbaar zullen zijn. Momenteel wordt er in beide centra 3 tot 4 dagen per week gewerkt met een capaciteit van 1.000 vaccinaties per dag. Per centrum kunnen wij maximaal tot 2.000 mensen per dag inenten. Alles is afhankelijk van de leveringen uiteraard.
Taakverdeling
De stewards regelen het verkeer op de parking, tonen de mensen aan de ingang welke lijn ze dienen te volgen, meten de temperatuur en zorgen voor
hulp in de wachtzalen.
Daarnaast hebben we de onthaalmedewerkers die helpen met het invullen van de documenten. Dan heb je de coördinatoren die alles in het centrum zelf regelen maar ook onderling contact hebben met andere centra. Naast de vaccinatoren is er ook een apotheker en een dokter aanwezig.
Schrik voor besmetting?
Alles gebeurt achter plexiglas met mondmasker en wij zijn reeds gevaccineerd. Dus neen, ik heb geen schrik.
En hoe reageren de mensen na hun prik?
Wij zijn momenteel bezig met de 80+ en die zijn super gelukkig, zó
content, zó trots dat er nu enig perspectief voor hen in zicht komt.
Er was een oudere dame die mij na de vaccinatie vroeg of ze nog een “goeien” kon drinken in de wachtzaal of krijgen we hier helemaal niets!
Wat na Corona?
Gewoon samen met een hoop vrienden in de zomer een tuinfeest geven.
Allemaal “samen” in plaats van “apart” nu.
Daniël VANDEWALLE
Klaverakker – Heusden
vrijwilliger vaccinatiecentrum Wachtebeke
Wie is?
Ik ben een gepensioneerde arbeider die de laatste jaren van mijn loopbaan in de technische dienst van het woon- en zorgcentrum Sint-Jozef te Gent gewerkt heeft.
Werd u gevraagd als vrijwilliger?
Door het ronddragen van de mondmaskers in onze gemeente stond ik automatisch op de vrijwilligerslijst en kreeg daardoor een oproep of ik interesse had om te gaan meehelpen in het vaccinatiecentrum. Ik heb mij dan opgegeven omdat ik mij graag ten dienste wil stellen van de mensheid, “leuk” om dat allemaal te doen, ondersteunen, helpen,…
Wat doe je daar precies?
Ik ben steward in het centrum zelf. Aan de inkom ontvangen wij de mensen, meten hun koorts en sturen die dan door naar een collega die dan hun identiteit en afspraakuur checkt. Ze krijgen dan een sticker (geel, blauw, groen of rood – de aanduiding voor de te volgen lijnen) en komen in een pre-wachtruimte. Vervolgens begeleiden we ze, volgens kleurlijn, naar stoelen aan de verpleging.
Voor elke aanvang van onze shift krijgen wij een briefing van de coördinatoren die een checklijst overlopen met betrekking tot de veiligheid, gebruik van gsm, evacuatie bij brand. Voor de nieuwe mensen is er telkens een speciale begeleiding voorzien.
Werkuren?
Via een App kan ik mijn beschikbare data en uren opgeven. Dan krijg ik een mail terug met de voor mij mogelijke werktijden. Het kan in de voormiddag zijn vanaf 08:30 (de vaccinatie zelf start om 09:00) tot 12:45. Dan neemt een andere ploeg de taken over tot 17:00. Men kan zich ook opgeven voor een volledige dag maar ik hou het bij een halve dag en dit 4 dagen per week.
Per shift werken er een 30-tal mensen.
Het aantal vaccinaties varieert enorm, volgens beschikbaarheid, tussen de 300 en 800 per dag. Maar vanaf nu komt alles in een stroomversnelling en men spreekt al om 7 dagen op 7 open te zijn.
De vrijwilligersvergoeding die ik daarvoor zal ontvangen zal ik integraal storten aan het kinderkankerfonds waar ik mij voor inzet.
Hoe verloopt zo’n vaccinatie?
Van zodra de mensen op de parking toekomen worden die opgevangen door stewards die rekening houden met hun mobiliteit en beschikken, indien nodig, ook over rolstoelen. Zij regelen daar ook het verkeer, tonen de mensen aan de ingang welke lijn, allen verschillend van kleur, ze dienen te volgen.
Zoals gezegd meten we dan de temperatuur en zorgen voor hulp in de wachtzalen. Mensen die te vroeg zijn nemen eerst plaats in een wachtruimte en worden dan op het voorziene tijdstip uitgenodigd om zich naar de balie te begeven.
In een kort gesprek stellen de verpleegkundigen, een aantal vragen (ziekteverschijnselen, medicatie,… ) aan de te vaccineren personen.
Dan worden de mensen naar een andere ruimte gestuurd waar ze dan wachten op de vaccinatie.
Na de inenting dient men nog 15 minuten te blijven, onder toezicht van een steward, die helpt waar nodig en toekijkt of iedereen zich wel goed voelt.
Er is altijd een apotheker en een dokter aanwezig.
Wij hebben allen een walkie-talkie en dragen ter herkenbaarheid, een hesje van verschillende kleur: de stewards geel, de verpleegkundigen groen, de coördinatoren wit, de apothekers blauw, de arts rood.
Schrik voor besmetting?
Absoluut niet! Mijn eerste werkdag werd ik al een eerste maal ingeënt omdat er vaccinaties over waren.
Hoe reageren de mensen?
Super, super tevreden! Zo blij maar dan ook zo blij over de goede organisatie en de appreciatie naar iedereen is enorm.
Wij proberen de mensen op hun gemak te stellen, hen af te leiden, … met een persoonlijke babbel, een grapje, een kwinkslag.
Zo was er een dame die ik hielp met de rolstoel en mij beloofde om me later eens te trakteren!
Wat na Corona?
Terug met familie en vrienden samen zijn – een echt gemis nu – en zoveel mogelijk genieten!
Luc HAEMELINCK
Vrijwilliger vaccinatiecentra Wachtebeke en Wetteren
Wie is?
‘Ik ben Luc en geboren in 1955, verpleger – niet onbelangrijk nu, en sedert 1 jaar met pensioen. Ik ben ook coördinator bij de Vlerk, buitenschoolse opvang en kinderdagverblijf
te Merelbeke.’
Werd je gevraagd als vrijwilliger?
‘Zodra ik te horen kreeg dat men vrijwilligers zocht, heb ik mezelf meteen vrijwillig aan- geboden. Als verpleegkundige vond ik dat ik mijn steentje het beste kon bijdragen om het risico zo vlug mogelijk te gaan beperken en te evolueren naar het normale leven.’
Wat doe je daar precies?
‘Ik heb mij opgegeven voor de 3 functies die verpleegkundigen daar kunnen uitvoeren:
het klaarmaken van de spuiten;
met behulp van de computer, het afnemen van de anamnese, een kort gesprek met de te vaccineren persoon. Mensen met teveel allergieën kunnen geweigerd worden maar
de arts zal altijd beslissen;
het vaccineren zelf.
Wij kregen op voorhand de nodige informatie, vooral over de uit te voeren handelingen bij het gebruik van de computer. Bij mijn start zelf
heeft de aanwezige arts mij een uitgebreide uitleg verstrekt.
Tot op heden heb ik enkel maar gevaccineerd, vooral met Astrazeneca of Pfizer, afhankelijk van de beschikbaarheid. De mensen weten, na bevestiging van hun aanwezigheid, welk vaccin men zal toedienen.’
Werkuren?
‘Via een app kunnen wij onze beschikbare data/uren opgeven. Soms heb ik tot 50 uitnodigingen voor beide centra in 1 week, telkens voor een halve dag voor een shift van 4 uur. Ik kan dan mijn keuze bevestigen en krijg vervolgens een oproeping om te vaccineren. Deze week werden dat 2 shiften maar als er meer vaccins beschikbaar zijn, zal ik uiteraard meer ingezet worden. Ik ontvang daarvoor een vrijwilligersvergoeding waar ik zeker niet zit op te wachten!
De ploeg Wachtebeke/Wetteren telt een 500- tal vrijwilligers. Het is de bedoeling, wanneer er voldoende vaccins zijn, beide centra 7 dagen op 7 open zullen zijn. In Wetteren alleen al zijn er 8 vaccinatoren die om de 2 minuten iemand inenten.’
Taakverdeling
‘De organisatie verloopt fantastisch… Zodra de mensen op de parking toekomen, worden ze opgevangen door stewards die rekening houden met hun mobiliteit en beschikken, indien nodig, over rolstoelen. Zij regelen daar ook het verkeer, tonen de mensen aan de ingang welke lijn, allen verschillend van kleur, ze dienen te volgen, meten de temperatuur en zorgen voor hulp in de wachtzalen.
Daarnaast hebben we de onthaalmede- werkers die helpen met het invullen van de documenten. Dan heb je de coördinatoren die alles in het centrum zelf regelen maar ook onderling contact hebben met andere centra. Naast de vaccinatoren is er ook een apotheker en een dokter aanwezig.’
Schrik voor besmetting?
‘Eigenlijk niet. Wij passen de nodige veilig- heidsmaatregelen toe, dragen een mond- masker, ontsmetten alles,… Iemand die te dicht bij mijn desk komt zal ik vriendelijk vragen om een meter achteruit te gaan.’
Hoe reageren de mensen?
‘Soms zijn ze bang voor de spuit zelf, ongerust over het soort vaccin, rond geruchten over mogelijke bijwerkingen,…
Ik hoor van de stewards dat mensen bij hun aankomst soms angstig zijn, maar bij het verlaten van het centrum echt wel blij zijn. Soms treedt er een soort stijfheid op in de gevaccineerde arm; een rechtshandige dame wilde juist dáár haar prik met de opmerking dat haar man dan het huishouden kon verzorgen…’
Wat na corona?
‘We wachten al 2 jaar om naar Namibië te gaan, heel veel gaan eten, genieten en helpen waar men ons nodig heeft!’
Dirk VAN HENDE
Doornweg – Wichelen
vrijwilliger vaccinatiecentrum Wetteren
Wie is…?
Gepensioneerd spoorwegambtenaar, gehuwd, vader van 2 kinderen die reeds het huis uit zijn; mijn echtgenote, ook met pensioen, mag binnenkort eveneens helpen in het centrum.
Werd u gevraagd?
Gezien ik bestuurder ben bij verschillende verenigingen, weet ik hoe belangrijk een vrijwilliger is, daarom heb ik me spontaan aangeboden.
Wat doet u daar precies?
Ik heb mij opgegeven voor meerdere functies: steward op de parking en ook binnenin het centrum.
Met 2 of 3 collega’s begeleiden we de mensen op de parking, duiden de parkeerplaatsen aan, rekening houdend met hun mobiliteit en zorgen dan voor een ontsmette rolstoel, indien nodig.
Binnenin het centrum zelf verzorg ik de begeleiding tussen de medische balie naar de een van 8 vaccinatoren die vrij zijn om de prik toe te dienen (Pfizer of AstraZeneca, volgens beschikbaarheid). Ik bevoorraad hen ook van de spuiten die op voorhand reeds opgetrokken zijn door de apothekers.
Wij ontvangen daarvoor een vrijwilligersvergoeding en gisteren kreeg ik zelfs leuke attentie!
Taakverdeling in het centrum zelf?
In Wetteren zelf zijn er meer dan 500 vrijwilligers, 20 tot 30 personen per shift.
Aan de inkom dienen de mensen de identiteitskaart en vaccinatiebrief aan de stewards te tonen. Ze meten ook de lichaamstemperatuur en er wordt ook gevraagd om hun handen te ontsmetten.
Dan schuiven ze door naar een onthaalbediende aan een loket, waar ze de gegevens worden nagezien en die deze dan in de computer inbrengt. Daar wordt ook een kleurensticker (genummerd van 1 tot 4) aangebracht voor een van de vier te volgen vaccinatielijnen.
Vervolgens neemt men plaats in een wachtruimte (volgens kleur en nummer) in afwachting dat de stewards de mensen verwijzen naar een balie waar verpleegkundigen de medische gegevens (medicatie, allergieën,…) noteren. Daar krijgen ze een kaart met de naam van het vaccin, de datum van de eerste en tweede prik. Net voor de vaccinatie gaat men naar een kleine doorgang waar het lotnummer van het vaccin genoteerd wordt op de kaart. Na de prik vragen wij de mensen om een kwartier te wachten (er zijn weinig problemen) en ze ontvangen daar een badge met de tekst “Ik ben gevaccineerd”. Momenteel zijn de 70-plussers aan de beurt. Het medisch team (artsen, apothekers, verpleegkundigen) dragen een witte stoffen jas en de stewards hebben een wit hesje aan.
Werkuren?
Ik ben nu meer dan een maand actief en heb mij ingeschreven voor 2 tot 3 halve dagen per week. Afhankelijk van mijn shift werk ik in de voormiddag van 08:30 tot 13:00 en in de namiddag van 12:30 tot 17:30, afhankelijk van het aantal beschikbare vaccins uiteraard. Via een App vernemen wij wanneer wij ons kunnen inzetten en achteraf krijgen wij dan de bevestiging. Momenteel worden er 1 000 mensen per dag uitgenodigd voor de vaccinatie maar in de toekomst is het streefdoel ruim
2 000 personen.
Schrik voor besmetting?
Nee, eigenlijk niet. Wij blijven toch afstand houden én met mondmasker, voor mij is het veilig.
Hoe reageren de mensen na hun prik?
Sommigen komen onzeker binnen maar na de vaccinatie zijn ze zó opgelucht, blij, tevreden, ze danken ons dat alles zo goed, zo vlot ging.
Wat na Corona?
Reizen met onze camper naar Kroatië, de Balkanlanden en fietsen langs de Donau.
En ook met onze wandelclub willen wij graag terug de draad opnemen.
Nadine ANECAERT
Dorp – Wachtebeke
vrijwilliger vaccinatiecentrum Wachtebeke
Wie is?
Ik ben gepensioneerd, 65+ en mijn man is ook vrijwilliger in Puyenbroeck. Vroeger café-uitbaatster en daarna gewerkt als poetsvrouw in het klooster. Buiten coronatijden verzorgen wij op zondag de cafetaria in het woonzorgcentrum De Mey.
Werd u gevraagd als vrijwilliger?
Via de website van onze gemeente vernamen wij dat er vrijwilligers gezocht werden en wij hebben ons, uit sociaal engagement, spontaan aangemeld. Tot nu toe kregen wij weinig tegenslag in het leven, dus we vinden dat we als gezonde mensen, met tijd , iets moeten betekenen voor anderen. Je krijgt er zoveel voor terug!
Mijn broer en schoonzus zijn daar ook vrijwilliger en mijn 2 andere zussen staan op de wachtlijst.
Taakverdeling in het centrum?
Aan de parking in het provinciaal domein staan twee stewards klaar om de mensen op te vangen en indien nodig zorgen zij ook voor een rolstoel.
In het centrum zelf wordt de temperatuur genomen en vragen wij om de handen te willen ontsmetten. Indien de netheid van het mondmasker te wensen overlaat, bezorgen wij, met een kwinkslag uiteraard, een nieuw!
Als de mensen te vroeg zijn volgens het voor hen voorziene tijdsblok (elke 2’ wordt er iemand uitgenodigd), moeten zij nog plaatsnemen in een wachtruimte vooraleer te worden geregistreerd.
Dat gebeurt met de computer aan een van vier balies op vertoon van de identiteitskaart en oproeping. Daar ontvangt men de vaccinatiekaart (met de datum van de 2de prik) en een sticker, verschillend van kleur volgens één van de vier blokken.
Na opnieuw de handen te hebben ontsmet, vraagt men om terug plaats te nemen vooraleer naar de verpleegkundigen te gaan…en daar zorg ik als steward voor de goede gang van zaken…
Aan de verpleegpost wordt de medische geschiedenis (medicatie, allergieën,…) gevraagd en daarna volgt de vaccinatie.
Het is dan nog een kwartier wachten om te zien of er geen problemen optreden.
Aan de exit moet men nog uitchecken met behulp van een computer.
Werkuren?
Via een App (CrewPlanner) kunnen wij onze beschikbare data/uren opgeven.
Wij kunnen kiezen voor een shift van 08:30 tot 12:30 of van 12:30 tot 17:30 maar ook voor een volledige dag.
Vervolgens krijgen wij een mail met onze planning en de vraag om dit te willen bevestigen.
Momenteel werkt men 3 dagen per week, alles is afhankelijk van de beschikbaarheid van de vaccins.
Ik ontvang daarvoor een vergoeding van ongeveer 4€ per uur niettegenstaande ik daar niet voor koos bij mijn inschrijving!
Het centrum ligt op een kwartier fietsen van bij mij thuis en ik werk in een enthousiast team van 30 personen per shift!
Schrik voor besmetting?
Nee, nee, ik ben zeer voorzichtig, altijd masker en straks heb ik geen vel meer aan mijn handen door het veelvuldig ontsmetten.
En hoe reageren de mensen na hun prik?
Bij het binnenkomen “eindelijk is het zo ver” en zeer positief na de prik.
Nu de ‘jongere’ mensen aan de beurt zijn beginnen we het verschil te voelen.
Minder geduld als er al eens moet gewacht worden; de maatschappij loopt op haar tandvlees…
Wat na Corona?
Weer gaan stijldansen met mijn man, terug het 55-plus koor “Wachtegalen” leiden, de cafetaria doen, en gaan fietsen aan de kust en in Nederland!
De gekende Melse musicus Léon-Bernard Giot, zangpedagoog, bariton, koor- en orkestleider en voorzanger-orgelist in tal van parochies in ons land heeft er na een actieve loopbaan van meer dan 45-jaar als zelfstandige ondernemer, als werknemer en als ambtenaar, ook nog een rijk gevulde 50-jarige loopbaan als musicus achter de rug…en het is nog niet gedaan, aldus de blije jubilaris !
Bernard stamt uit een zeer muzikale familie, grootmoeder Marthe Davaux speelde piano en vader Léon zong en speelde ook wat viool ; zijn grootoom en liedjeszanger heeft zelfs een reus in Charleroi naar zijn beeltenis ( géant Davau ) en een naamplaat in de rue du Collège n° 5 te Charleroi.
Zijn rijkgevulde loopbaan heeft Bernard te danken aan zijn eigen grenzeloze doorzettingsvermogen en niet in het minst aan zijn trouwe partner in lief en leed, zijn echtgenote met wie hij 3 kinderen heeft : een cellist, een violiste en een pianiste… Het gekende gezegde is hier meer dan anders op zijn plaats :
achter elke sterke man staat een sterkere vrouw !
Léon-Bernard Giot is van kindsbeen af steeds actief geweest in de Rooms-Katholieke kerk, eerst als misdienaar en koorknaap en al heel vroeg ook als orgelist en koorleider. Ondanks de zware oorlogsjaren die steeds als rode draad door de familiale geschiedenis liepen en de daaropvolgende dramatische verhalen waarbij een grootoom ( J̇oseph Davaux , broer van zijn grootmoeder ) door de Duitsers werd doodgereden op het einde van de oorlog , heeft Bernard steeds de Duitse muziek en de muziek van Duitse componisten uit de vorige eeuwen weten te waarderen en naar hun échte overstijgende waarde in te schatten.
Hij heeft dan ook jarenlang gewerkt met zangers en koren om hen de juiste uitspraak van de Duitse taal aan te leren en bij te brengen. Hij heeft hen permanent bijgeschaafd en hen zelfs de aangepaste dictie voor zangers ingelepeld waardoor de verstaanbaarheid veel beter werd.
Hij heeft ook steeds het zeer brede repertoire van Duitse en Duitstalige componisten uit andere landen zoals Oostenrijk, op zijn talrijke concert-programma’s opgenomen : Bach, Beethoven, Mozart, Haydn, Strauss,…
An der schönen blauen Donau, oorspronkelijk door Strauss geschreven voor mannenkoor, is heden de parel aan de kroon van de door hem gestichte
’De Verenigde Koren’ die dit jaar hun 30 jaar J̇ubileum vieren !
Deze koorvereniging werd door Giot gesticht naar aanleiding van de Koningsfeesten 60 / 40 voor de verjaardag van wijlen Koning Boudewijn.
Aan L-B Giot werd namelijk door vrienden van de koning , begin 1991, gevraagd om een koor samen te stellen van 150 ervaren koorzangers voor het slotconcert van de Koningsfeesten op 21 juli 1991.
Giot was het idee genegen maar wist dat het een zeer moeilijke opdracht zou worden om tijden de grote vakantie 150 dergelijke zangers en zangeressen bijeen te krijgen. De opdracht luidde : zoveel mogelijk provincies betrekken bij de samenstelling ; West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Limburg, Brabant . . . Uit dankbaarheid werd Giot dan ook voorgesteld aan Zijne Majesteit Koning Boudewijn en aan de hele Koninklijke familie, samen met Will Tura, Viktor Laszlo, Toots Tielemans, Marc Claesen, Sylveer Van den Broeck e.a. ( zie foto ). Er werden 100 tot 150.000 toeschouwers verwacht, maar het werden er meer dan 450.000 ! ! !
Door dit overweldigend succes heeft deze muzikale duizendpoot dan ook gedacht om van de gelegenheid gebruik te maken om van dit grote concertkoor een heuse culturele vereniging te maken waarmee ook later kon concerteren :
’De Verenigde Koren’ = ’Les Chœurs Réunis’ = ’Den Vereinigten Chören’
( zie affiche ) waren geboren ! 1991 – 2021 , nu 30 jaar geleden !
De felicitaties van de Minister voor Cultuur van de Duitstalige Gemeenschap van België , met name İsabelle Weykmans , ( zie bijlage ) komt dan ook niet zomaar uit de lucht gevallen, en haar wensen naar de jubilaris toe om nog vele jaren verder te werken aan het brengen van kwaliteitsvolle Duitstalige werken is dan ook niet in dovemansoren gevallen…
De andere ministeriële kabinetten van de Waalse en de Vlaamse Gemeenschap hebben besloten om na het zomerreces en mits een corona – vrije omgeving hun bijdrage of eigen invulling te zullen leveren aan dit bijzondere jubileum.
Ik wil u even meenemen achter de schermen van mijn vak.
Ik werk al bijna 29 jaar bij VRT NWS. Maar wat ik de laatste jaren zie en hoor heb ik eerder in mijn lange loopbaan nooit meegemaakt. De haat en het ongenoegen bezwaren me, het doet pijn het te ervaren. Het gaat eigenlijk niet eens over mij. Maar het lijkt niet voorbij te gaan. Mijn taak is het ook, in deze turbulente tijd, om een soort kanarie in de steenkoolmijn te zijn.
De basis voor journalistiek is het vertrouwen in de journalist. Journalistiek is een vak: een rijke variatie aan bronnen raadplegen, spreken, interviewen. Heel veel lezen, en checken, en nog eens checken. Wetenschap, ratio, verstand gebruiken. En daarna een deftige bijdrage in de ether brengen, op radio, op tv, online, in een boek. Dat is mijn vak. Zoals schrijnwerker of bakker zijn een vak is. Het is geen handeltje in meningen. Ik doe eigenlijk niet aan meningen op radio en tv.
Mijn vak is in essentie een soms moeizaam proberen te achterhalen van de juiste feiten, de volledige feiten, de context errond, het wie en wat en hoe en vooral waarom. De beste versie van de waarheid bovenspitten. Ik heb daarbij nooit rekening gehouden met mijn eigen voorkeuren, of wie iets zei, van welke kant iemand is.
Je zoekt naar de waarheid, van welke kant die ook komt. Je houdt dingen tegen het licht, je neemt niets zomaar aan. Dát is mijn opdracht, als journalist van de openbare omroep. Neutraal zijn betekent dus helemaal niet de waarheid van elkeen presenteren, en vervolgens de luisteraar of kijker aan zijn of haar lot overlaten. Ik word in mijn werk ook betaald om de feiten helder te interpreteren, op basis van ervaring, waarnemingen, statistieken. Als journalist moet ik feiten of waarheden die me worden gepresenteerd kunnen doorprikken. Ik moet dus kunnen zeggen of iets propaganda is of leugen. Ja, ook dat is objectief. Anders zou ik een onnozel vehikel zijn dat zich laat gebruiken om gewenste waarheden of feiten de wereld in te sturen. Als iemand mij zegt dat de islam hét grote probleem is van deze tijd, moet ik dat tegenspreken, op basis van feiten. Het is niet omdat Al Qaeda bestaat of IS, dat alle moslims in de wereld gevaarlijke terroristen zijn, wat kennelijk veel mensen denken. Als hoofdredacteur van het journaal kreeg ik indertijd het verwijt dat ik terreur onder de mat veegde omdat ik weigerde gruwelvideo’s van IS te tonen. Mijn punt was en is: waarom zou ik me voor de kar van IS laten spannen, en propagandagruwel tonen? Waarom zou ik zo dom zijn, vanuit een soort sensatiezucht, om die video’s de wereld in te sturen, en zo eigenlijk mee te helpen aan de rekrutering van mogelijke terroristen?
Ik heb altijd gevonden dat we achter de motieven moeten kijken van alles wat ons in de journalistiek wordt aangeboden: van persberichten, tot zogezegde primeurs, communiqués over bijvoorbeeld doorbraken van een farmabedrijf in de zoektocht naar een vaccin. Vaak gaan zulke berichten (helaas) ongefilterd de wereld in, en heb je als journalistiek medium enkel meegeholpen aan de stijging van de beurskoers van dat bedrijf. Je hebt geen journalistiek bedreven, maar platte PR. Al te vaak wordt gebakken lucht verkocht, zonder veel tegenspraak. De kolommen moeten worden gevuld. Politici schenken journalisten een primeur, omdat ze hun tegenstanders willen raken, of omdat ze iets op de agenda willen zetten. Journalisten moeten daar beducht voor zijn, maar trappen helaas vaak in de val. Het is natuurlijk flatterend om een primeur te hebben. De collega’s de loef af te steken. Maar het is daarom nog geen topjournalistiek. Vaak niét zelfs. Misschien heb je je gewoon laten gebruiken.
En toen kwam Trump en werd ik Amerikacorrespondent. “Je bent een Trumphater,” kreeg en krijg ik al vier jaar geregeld horen en te lezen. “Je bent een linkse klootzak, een marxist, een stalinist,” kreeg ik te horen en te lezen. “Je liegt er op los,” kreeg ik van Vlaamse Trumpfans toegeslingerd.
Wat is er toch de laatste jaren gebeurd met de onwrikbare feiten, de ontegensprekelijke cijfers en waarheden? Waarom worden zoveel mensen ongelukkig van de waarheid? Waarom worden ze boos als ik zeg dat Trump liegt? Is dat subjectief? Niet neutraal? Iemand zei me: “Trump heeft de schulden van Obama ongedaan gemaakt. Dat vertel je niet he, linkse rakker!” Dit zijn de feiten: toen Obama vertrok bedroeg de totale schuld van Amerika ongeveer 19,7 duizend miljard. Op dit moment (sinds augustus 2020) bedraagt de Amerikaanse schuld 26,7 duizend miljard. Naakte cijfers. Feiten. “Ik heb mijn eigen feiten hoor,” riposteren mijn criticasters. Tja. Ik werk met officiële statistieken. What else?
Als Trump beweert dat de muur met Mexico bijna af is in zijn aanvaardingstoespraak van 27 augustus in de tuin van het Witte Huis, dan moet ik helaas zeggen dat dat gelogen is. Ik kan het misschien zachter verwoorden: “dat is de waarheid niet, dat is niet helemaal juist.” Maar mét of zonder suikerlaag: het is gelogen. Er is amper 10 kilometer nieuwe muur gebouwd onder Trump, ondanks de retoriek. 300 kilometer grensmuur (gebouwd in Arizona) zijn alleen maar hersteld hekwerk dat er al was. Feiten, ze doen ertoe.
Donald Trump beweert dat medicijnenprijzen zijn verlaagd onder zijn bestuur. Ook dat is dus niet waar, integendeel. “Ben ik een Bidenfan misschien?” Iemand beweerde zelfs dat ik na de democratische conventie een orgasme kreeg op tv. Dat was duidelijk te zien, schreef hij. Ik kan u verzekeren: als dat al zo was, dan toch niet door wat de democraten deden tijdens hun conventie, en al zeker niet op tv. “Toch ben je een linkse Bidenlover,” zeggen de Trumpaanhangers, want ik spreek “hun” president tegen omdat ik het een leugen noem dat Biden het geld dat aan de politie wordt besteed, fors wil verminderen. “Defund the police,” dat heeft de man dus echt nog nooit van zijn leven beweerd.
Als neutrale journalist is het mijn plicht om zonder zwachtels te zeggen als iets niet klopt of een aanfluiting is van de waarheid. Zoals ik ook zal zeggen dat het helemaal waar is dat Joe Biden in de jaren 90 gretig meestemde met de misdaadwet van Bill Clinton die de gevangenispopulatie in de VS deed exploderen. Een wet die onevenredig hard was voor zwarte Amerikanen en leidde tot een ware opsluitgekte. Trump zit juist met die bewering. Een pijnlijke waarheid is het voor de Democraten. En ik moet dat natuurlijk vertellen. Dat kost me ook geen moeite. Ik ben een journalist, geen activist.
Zoals gezegd: de waarheid is mijn maatstaf, hoe pijnlijk die ook is, voor wie dan ook. Altijd de factcheck.
Als ik vertel dat de Democraten veel Amerikaanse arbeiders in de steek hebben gelaten toen Bill Clinton het vrijhandelsakkoord (Nafta) tekende met Mexico en Canada, dan baseer ik mij op feiten: veel goedbetaalde banen verdwenen uit de VS naar het goedkope Mexico. Als ik vertel dat het beleid van Donald Trump om kinderen van hun ouders te scheiden aan de grens wreedaardig is, dan is dat een vrij heldere interpretatie van de waarheid. Wie het omgekeerde beweert, lijkt zijn menszijn verloren, lijkt me.
Was Obama dan wel zo vriendelijk voor migrantenkinderen? Ook niet. Hij sloot inderdaad ook kinderen op in kooien. Alleen: hij liet ze niet scheiden van hun ouders. De jongeren in kooien waren jongeren die op hun eentje de grens waren overgestoken in 2014. Obama toonde zich ook niet van z’n beste kant toen hij de termijn van jongeren om beroep aan te tekenen tegen hun deportatie terugschroefde van ongeveer een jaar tot drie weken. Ook dat zeg en schrijf ik dus.
Als journalist mag ik als kompas graag het respect voor mensenrechten hanteren. Als dat niet neutraal is, so be it. Daar is niets links of rechts aan. Een journalist mag ook normen en waarden hebben. Ik werk vooralsnog in een land dat de democratie kent, ook al moet ik ook daarover meedelen dat die rechtsstaat steeds meer wordt uitgehold, en dat mij dat als journalist en burger zorgen baart.
“Je bent een echte Amerikahater, en het wordt tijd dat je luxeleventje in Amerika met ons belastinggeld eindigt,” mailen sommigen mij. Ik leid geen luxeleventje. Ik woon in een bescheiden flat met mijn vrouw, er is zelfs geen geld voor een kantoor. Ik werk vooral hard, net omdat ik het een grote morele verantwoordelijkheid vind om te werken met belastinggeld van u allen. Daarom maak ik gemiddeld veertig tot vijftig bijdrages voor radio en tv en online per maand. Ik ben geen luie correspondent. Lees verder
Om hele article van Ingrid De Jonge te lezen, druk hier
TTO – Vietnam tour was turned upside down because of COVID-19 but in return, many foreign visitors received a surprise: many business owners welcomed and isolated them in luxurious resorts.
For many days, the 5-star Hoa Co resort is located at 252 Cua Dai Street, Hoi An Ancient Town (Quang Nam).
“Happy isolation”
10am, 18 guests gather in the pool area next to the spacious villas, flowers blooming aisle. One holds a book lying by the pool to relax, another holds the phone to capture the funny “isolation” moment of your friends. Under the pool another group of people dived. At first glance, no one thought that the European visitors were being quarantined because of the COVID-19 epidemic.
“We went through very different moments. From the excitement of coming to Vietnam to the anxiety of knowing we were flying with people infected with COVID-19. But by this time it was really lucky because at least We are still resting in a luxurious place “- said Jan Bleyenberg – Head of 18 guests from Europe.
According to Jan, his friends are mostly retired. The group schedule a flight together to Hanoi, enter Hue and plan to visit Hoi An, Da Nang, Ho Chi Minh City and then stop the last leg at Phnom Penh (Cambodia) to end the holiday.
But everything suddenly changed when the flight from Europe to Hanoi on 9-3 had COVID-19.
A few days after coming to Vietnam, while in Hue, the delegation was informed by the authorities to be isolated. Everyone was shocked but forced to follow the guide to Hoi An.
“I will honor you and Vietnam on the front page”
Interestingly, the team leader Jan Bleyenberg was a journalist. He has just retired and is currently an advisory member of the Belgian Journalists Association. Witnessing what in Vietnam that he and 17 friends are going through, Mr. Jan hugged Hoa Co resort owner Mr. Nguyen Thanh Sang and shouted: “Great Vietnam! My God, even I see here every things are better than Europe, the weather is nice, the food is good, the quarantine is luxurious, there is a swimming pool, luxurious rooms and we don’t feel any trouble other than being a little inconvenient. go out for a walk. ”
Mr. Jan looked at the owner of Hoa Co resort and promised: “Back to Belgium I will have an article and a photo of you on the front page of the newspaper that I am working with. We will never forget this special trip.” .
Hoa Co is one of two privately-owned luxury resorts in Hoi An that is welcoming foreign guests influenced by COVID-19 into isolation. Mr. Nguyen Thanh Sang said everything started from 3am on 12-3. A group of British tourists come to Quang Nam to travel and fly on flight VN0054. When leaving Quang Nam, this group of tourists was refused to leave Danang.
“Around 2-3 am, I was sleeping when a leader of Hoi An City called me to offer to open the resort to accept the other 4 British guests because all the other resorts refused” – Mr. Sang said.
Twilight on the morning of 12-3, the bus carrying 4 guests to serve the delegation was to Hoa Co resort. Mr. Sang said from the time of arrival, his staff had helped them settle down, the 3 most spacious and luxurious villas that had been reserved by the guests – reserved for 4 British guests and the group members. glass.
But not only this group, two or three days later the Hoi An government asked him to open the room with 18 guests from Belgium, France and three members of the delegation to stay in Hoi An in isolation.
Without hesitation, once again Hoa Co resort opened its door to welcome the poor guests. The days of “stuck” in Hoi An, although not out, but all guests in isolation were dedicated service is no different than in a luxury vacation.
“They are so poor. I said nothing but complained and asked nothing. When they left the hotel, they left a letter to express their gratitude. They said they would never forget where they were staying,” Can not forget Hoi An was pregnant and one day they will come back “- Mr. Sang said.
Set aside the best place to “offset” stormy trips for guests
Along with the story of Mr. Nguyen Thanh Sang, dozens of foreign guests “trapped” by COVID-19 are also being welcomed and served at a high-class resort in the coconut forest of Cam Thanh commune (Hoi An).
This is a luxury resort, the average cost per room from 1 to 1.5 million. However, the owner has decided to accept foreign guests to quarantine and care here. From the moment guests arrive, there are always people around, blocking to disinfect and protect people from entering and leaving.
At the preliminary meeting of the 10-day peak on anti-epidemic, Quang Nam People’s Committee Chairman Le Tri Thanh said – these difficult times need people, businesses and the government to open arms to support tourists. .
“The tourists themselves come to Hoi An to travel, when normally they bring jobs. Now in the epidemic they have suffered a lot of damage, so we have to welcome them to take part of the damage. show your heart “- Mr. Thanh said.
THAI BA DUNG
Januari 2019. We bekijken één van de vele reisaanbiedingen die via mail binnenlopen. Een fly&drive reis naar Zuid-Italië, meer bepaald naar Puglia in de hak van de laars. Eerst even kijken op een landkaart waar die regio zich juist bevindt en op internet wat er te beleven valt. Puglia, of ook Apulië genaamd, ligt in het uiterste zuiden van Italië, op een boogscheut van het eiland Sicilië. En omdat de cocktail van natuur, cultuur en gastronomie prima lijkt te kloppen, beslissen we om midden april voor 10 dagen naar dat minder toeristisch gebied te trekken. Omdat het dan nog geen hoogseizoen is (de Italiaanse scholen hebben geen 14 dagen Paasvakantie zoals hier) wordt er vanuit Brussel enkel met tussenstop gevlogen op Bari of Brindisi.
Onze ontdekking van het authentieke Italië kan nu echt beginnen.
We starten in Lecce, de hoofdstad van het schiereiland Salento, ook wel het ‘Firenze van het Zuiden’ genoemd. De weelderige barokke pracht, de typische barocco leccese, vind je op elk plein en in elke straat. In portalen en ramen, in palazzi en op kerkgevels, op balkons en fonteinen. Overweldigend én soms overdadig. De lichte, roomwitte kleur van de lokale steensoort weet op elk moment van de dag het licht op te vangen en zorgt ervoor dat de stad het hele jaar door baadt in een warme gloed. Ook de bruisende sfeer in de binnenstad en de gastvrijheid van de inwoners maakt dat we met moeite afscheid kunnen nemen van deze levendige stad.
We trekken verder naar Gallipoli -Kallipolis of ‘mooie stad’ in het Grieks-, een eilandje in de azuurblauwe Ionische zee. Het eilandje is met een brug verbonden met het vasteland en in de zomer kan het er blijkbaar behoorlijk druk zijn door het veelvoud aan toeristen. Niet in april dus. We kuieren eerst rond in het stadje dat weer één grote barokke tentoonstelling is en vervolgen onze weg op de zeepromenade tot aan de grote burcht, gebouwd in opdracht van de Heren van Anjou, die in de Middeleeuwen de in- en uitvoer van goederen van het havenstadje moest controleren. Vandaag is het vooral een pittoreske verzamelplaats van de vele vissersbootjes die dobberen in de baai van Gallipoli. Een mooier plaatje voor een huwelijksreportage, waarvan we getuigen zijn, bestaat er niet!
En dan rijgen de kustplaatsjes zich aan de Adriatische Zee op korte afstanden aan elkaar. Torre dell’Orso met de fotogenieke Duo Sorelle, Otranto als meest oostelijk gelegen havenstad van Italië die haar charme wist te behouden als XVe eeuwe handelsplaats tussen twee werelden en verder Santa Cesarea Terme, gelegen op een heuvelflank boven de steile kliffen en dat als kuuroord voor elk probleem een heilzame werking garandeert. De kustweg slingert verder langs pittoreske vissershaventjes als Castro Marina, Tricase Porto en voor we het goed en wel beseffen zijn we aangekomen aan het laatste én laagste plekje van Italië, Santa Maria di Leuca, als finibus terrae, waar de Ionische en Adriatische Zee samenkomen. Verder geraken we niet met de auto of we moeten verder met de boot.
Voor ons is het duidelijk, de zuid-ooselijke kust van de Salento is één van de mooiste kusten die we ooit gezien hebben. Haar steile kliffen die in zee verdwijnen, de middeleeuwse wachttorens, de heuvels bedekt met een prachtige bloemenweelde, de diepblauwe zee, alles is gewoon adembenemend.
En het tweede deel van de reis moet nog beginnen.
We rijden weer 150km meer noordwaarts, richting Bari, en komen aan in de Masseria Montenapoleone in Pezzo di Greco di Fasano De benaming masseria staat voor een voormalig agrarisch bedrijf dat de vorm en grootte kan aannemen van een onafhankelijk vestingsstadje op het platteland en, naast een ommuring en een centraal binnenhof, bestaat uit een groot landhuis waar de eigenaar woont en enkele andere structuren die direct verband houden met het dagelijks werk van de landarbeiders. De ‘Masseria’ Montenapoleone klopt bij deze omschrijving maar ondertussen is er aan het oorspronkelijke ‘boerenerf’ veel veranderd, gerenoveerd en bijgebouwd. We wanen ons werkelijk van bij aankomst in de Tuin van Eden. Omdat de eigenares een rasechte Brusselse is en we dit adres geweldig vinden, willen we er later een woordje apart over schrijven.
Maar eerst gaan we verder op ontdekkingstocht door dat stukje paradijs in Zuid-Italië.
Als we in Ostuni belanden, het ‘witte stadje’ genaamd, regent het. Alhoewel het bezoek kort is, charmeert het stadje ons. Een labyrint van witte straatjes, trappen, muren en pleintjes, waar het ondanks de donkere wolken erg licht blijft. De kleur van de stenen maakt onze dag toch zonnig. Hier heeft het toerisme met zijn boetieks en souvenirshops duidelijk meer vat op het straatbeeld dan in de zuidelijker gelegen regio. Lees verder
U hoeft niet altijd naar het museum om kunst te bewonderen. Een stad als Brussel staat vol met kunstobjecten en architectuurpareltjes, waar u soms onopgemerkt voorbij wandelt. Ook in de Brusselse metro kunt u kunst en design bewonderen, voor de prijs van een simpel metroticketje.
De Brusselse metro is immers het grootste levende museum van hedendaagse kunst in België. Monumentale kunstwerken van Belgische kunstenaars, waarvoor in ‘gewone’ musea onvoldoende ruimte is, worden van bij de bouw van de metrostations geïntegreerd in de architectuur. Ronkende namen uit de kunstwereld zoals Hergé, Paul Delvaux, Roger Raveel, Pol Bury, Stephan Vanfleteren, en zovele andere gerenommeerde kunstenaars vinden er permanent onderdak.
Zo komen duizenden reizigers elke dag, al dan niet bewust, in contact met hedendaagse kunst, en dat zonder enige verplichting, met enkel een vervoerbewijs op zak.
Meer dan 80 kunstwerken zorgen voor een unieke verfraaiing en decoratie van de metrostations. Verschillende hedendaagse kunststromingen vinden een permanente plaats in deze metropolitaanse wereld. Wandschilderingen, beeldhouwwerken en tal van andere kunstgenres maken van de Brusselse metro één van de grootste ondergrondse kunstgalerijen ter wereld !
Toen begin jaren ’60 het Brusselse metroproject concreet vorm kreeg, zagen de ontwerpers dit nieuwe ondergrondse netwerk als een open, levendige, originele omgeving. Alle stations moesten verschillend zijn, hetzij door hun vorm, hetzij door de aard van hun afwerking, met tegelijk toch een eenheid in hun decoratie. De reiziger zou dus door stations reizen met elk hun eigen sfeer en identiteit, maar tegelijk ook met constante elementen die zouden helpen bij de oriëntatie.
De ontwerpers van de Brusselse metro werden indertijd gesteund door de minister van Communicatie en besloten dat kunst niet mocht ontbreken in dit grote werk. Kort voor de ingebruikname van de eerste premetrostations, eind 1969, werd een artistieke commissie opgericht. Ze had tot doel de Minister van Communicatie te adviseren bij de keuze van de artiesten die zouden instaan voor de kunstwerken ter verfraaiing van de stations. Ze was ook belast met de follow-up van de projecten en hun uitvoering. Na de regionalisering gaf de artistieke commissie in 1990 de fakkel door aan de Artistieke Commissie van de Vervoerinfrastructuren (ACVI) van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, die instond voor de keuze en het onderhoud van de kunstwerken in de metro maar ook langs enkele belangrijke gewestwegen. De commissie hield bij haar keuzes rekening met de creativiteit van de artiest met het oog op de plaats in kwestie. Er werd ook rekening gehouden met de ervaring en de reputatie van de kunstenaar, het concept, het beeld en het budget. In 2008 maakte de ACVI na een regeringsbeslissing van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, op haar beurt plaats voor de expertisepool “Kunst in de openbare ruimte”.
Vandaag zorgen meer dan 80 kunstwerken voor de verfraaiing van de perrons, lokettenzalen en gangen, en blazen ze de meeste van de 69 metrostations artistiek leven in. Alle disciplines komen aan bod: schilderijen, beeldhouwwerken, foto’s, glasramen… en alle materialen: van doek tot brons, van hout tot glas, van marmer tot staal. De kunstwerken zorgen voor dat ene extraatje in de stations, zodat het niet louter doorgangsplaatsen zijn, maar veeleer plaatsen om te leven en te beleven.
We nodigen u graag uit om op ontdekking te gaan in deze grootste ondergrondse kunstgalerij van de hoofdstad. In samenwerking met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft de MIVB een gids uitgebracht over de kunst in de metro. Per station vindt u gedetailleerde informatie over elk kunstwerk dat zich iedere dag opnieuw presenteert aan de massa’s reizigers die er voorbijkomen.
U vindt een overzicht van de verschillende stations en kunstenaars op de website van de Brusselse vervoersmaatschappij www.mivb.be. De brochure ‘Als kunst de metro neemt’ kan via deze site ook gratis gedownload worden.
Veel reisplezier!
Annemie Genbrugge
Ieder van ons weet ondertussen dat de grootste uitdaging van de XXIe eeuw erin bestaat onze ecologische voetafdruk drastisch te verkleinen om zo de klimaatopwarming van onze planeet tegen te gaan. Over thema’s als mobiliteit, energieverbruik, voeding e.d., is het laatste woord nog lang niet gezegd en geschreven, maar de tijd dringt .. willen we onze aardbol vrijwaren voor de toekomst! Wat weinigen echter weten, is dat de oceaan ook essentieel is voor het natuurlijke evenwicht van diezelfde planeet. Hij regelt het klimaat, recycleert het water en produceert zuurstof… De zee, bakermat van het leven op aarde, is tot op grote diepte bevolkt met duizenden levende wezens. Dat leven in de oceaan is een bron van voeding en zou wel eens aan de basis kunnen liggen van waardevolle rijkdommen voor de mens, bijvoorbeeld de productie van nieuwe geneesmiddelen. Deze immense en krachtige oceaan bevat tevens een potentieel aan energie en mineraal materiaal dat de behoeften van een mensheid in volle ontwikkeling zou kunnen dekken. Er zijn tal van activiteiten die verband houden met de zee -toerisme, visvangst, visteelt of maritiem transport- en die dus niet alleen belangrijke economische voordelen bieden, maar ook zorgen voor miljoenen jobs. Nausicaá, het nationaal zeecentrum, wil daarom met dit grootste aquarium van Europa, het publiek sensibiliseren voor een onderzeese wereld die duurzamer en rechtvaardiger is..
Het is een in zijn soort uniek ontdekkingscentrum voor het zeemilieu. Het is tegelijk ludiek, pedagogisch en wetenschappelijk en het richt zijn aandacht vooral op de relaties tussen de Mens en de Zee. Reuzeaquariums, onderzeese expedities, spitstechnologie in dienst van een grandioos en betoverend schouwspel: de droomplek bij uitstek voor iedere bezoeker, jong en oud! Duidelijke uitleg, een documentatiecentrum, films, tijdelijke tentoonstellingen, voordrachten, pedagogische programma’s, geanimeerde exposities: kortom, de ideale plaats om te leren en begrijpen!
Ontworpen in 1991, heeft het Nationaal Zeecentrum ondertussen meer dan 16 miljoen bezoekers over de vloer gehad en is op één na de meest bezochte toeristische bezienswaardigheid te noorden van Parijs. Voor de stad Boulogne-sur-mer en voor de Opaalkust is de toeristische impact van Nausicaá onmiskenbaar groot en deze komt ten goede aan de hele streek.
In 2018 verdubbelde het zeecentrum zijn oppervlakte dankzij het parcours ‘Volle Zee’ met het grootste waterbassin van Europa dat het ecosysteem van de volle zee reconstrueert. Een doorzichtige tunnel met een lengte van 18 meter en verschillende doorkijkjes, reuzegrote ramen en een opening die 20 m breed en 5 m hoog is, zorgen voor spectaculaire uitzichten op het grote bassin, met een watervolume van 10 000 m3.
Nausicaá brengt de zee dichterbij en doet van haar houden, bouwsteen van het leven en bron van rijkdommen voor vandaag en morgen. Als initiatiefnemer en stuwende kracht van de Blue Society biedt het Zeecentrum een nieuwe kijk op oplossingen voor de toekomst van de mensheid, afkomstig uit de oceaan. De Blue Society tracht te voorzien in de huidige en toekomstige behoeften van de maatschappij, in een geest van ‘positieve’ groei, door uit te gaan van immens grote potentieel dat de wereldoceaan ons biedt. Ze steunt op het duurzaam gebruik van de hulpbronnen uit de zee en ook op de ontwikkeling van vernieuwende technologieën die werk en economische middelen moeten genereren.
In 27 jaar heeft Nausicaá zich opgeworpen als leidende figuur bij het sensibiliseren van de maatschappij voor het zeemilieu, zowel op nationaal als internationaal vlak. Dat het zeecentrum voor zijn educatieve werking uitgeroepen werd tot ‘Center of Excellence’ door de Intergouvernementele Oceanografische Commissie van Unesco, is reden genoeg om de verplaatsing naar Boulogne-sur-mer niet langer uit te stellen!
Enkele cijfers
Praktische informatie en tarieven :
Nausicaá, Nationaal Zeecentrum
Boulevard Ste Beuve
BP 189
62200 Boulogne-sur-Mer
Frankrijk
www.nausicaa.fr
Tel: +33 3 21 30 99 99
E-mail: info[a]nausicaa.fr
Annemie GENBRUGGE
Je kunt er historische monumenten bekijken. Schitterende art nouveau en deco gebouwen bewonderen. Antiekzaken bezoeken. Die zijn er legio, mede dank zij Den Haags koloniale verleden.
Ook is het al enkele eeuwen Nederlands politiek machtscentrum. Het deftige Binnenhof, residentie van beide Kamers en de premier, ligt op een boogscheut van fijne winkelstraten. Maar ook niet ver van een ongezellige straat waar C&A, V&D en H&M elkaar proberen te overtroeven.
Een overvloed aan betere shops verkoopt high society kledij. Sommige gaan prat op het kroontje in hun logo en mogen zich hofleverancier noemen.
Je kunt er ook genieten van de grandeur van het Hotel des Indes, gaan rijsttafelen in het Indonesische restaurant Garoeda, wat gaan drinken in een bruine kroeg of een grand café. Dudok bijvoorbeeld, met leestafels vol lettervoer: verse kranten, de nieuwste glossy’s, geen afdankertjes zoals meestal bij ons.
Maar wij gingen er vooral voor een dagje puur cultuur.
1950 – 2018
Het Verbond van Belgische en Buitenlandse Journalisten der Periodieke Pers heeft de droeve plicht u het plotse overlijden aan te kondigen op dinsdag 20 maart 2018 van onze bestuurder-secretaris en vriend-collega Christian Vanderwinnen.
Onze raad van bestuur deelt dit groot verlies en biedt zijn echtgenote en familie haar oprechte deelneming aan in deze moeilijke en harde momenten.
De uitvaart vindt plaats op dinsdag 27 maart om 14:00 in het crematorium van Ukkel, Stillelaan 61 te 1180 Brussel.
Rust in vrede.